Rozdział 9.

Hejka! 

Dziękuję za te komentarze, motywują do częstszego pisania ;)

Nie przeciągając..

Wiecie może, jak to jest być obudzonym przez potwora z najpiękniejszego snu, jaki może się tylko przyśnić człowiekowi? Ja się właśnie dowiedziałem. Mój zapas lizaków i żelków każdego smaku uciekał z narastającą prędkością. Niech ja go dorwę w moje łapki~~!

     Jednak nie dane mi było zrealizować mojej zemsty, gdyż jak już chciałem się  wydrzeć na te monstrum to oniemiałem, ładnie powiedziawszy.

    Tak wściekłej miny nigdy w życiu nie widziałem..

I problem w tym, że ten wzrok kierowany jest na moją osobę.

Tak, zawsze ja. Wielki poszkodowany roku. Dostałem przy okazji w łeb. Jałć?

- Wstawaj z tej podłogi, przygłupie. Zaraz będzie inspekcja. Znaleźli w nocy w szkole sporą ilość rozsypanych prochów. Zbieraj się do kibla jakoś ubrać.

-Aye! - zasalutowałem, choć nie ogarnąłem z początku, czego on ode mnie chce. Ale uff, to przynajmniej nie ja jestem winowajcą.

     Zebrałem jakieś ciuchy z torby i już kierowałem się do łazienki, kiedy mój wzrok poleciał na małe pudełeczko leżące przy moim plecaku. Wyglądało, jakby mi dopiero co wypadło z niego. Zdziwiony podszedłem i powoli otworzyłem wieczko. Z przerażeniem stwierdziłem, że znajduje się w nim brązowawy proszek. Trzęsąca ręka upuściła pojemnik, z którego rozsypał się pył po większej części pokoju. 

    

    Minami który wyszedł wcześniej, stał teraz w pomieszczeniu, jakby spetryfikowany.

Spojrzał powolnie na mnie.

- Czy chcesz mi o czymś powiedzieć?

     A ja opadłem bezwiednie na posadzkę i utkwiłem wzrok na pustej ścianie. To nie może być prawda. To nie moje. Nie moje, Nie moje. To jakiś żart.

- Minami – Spojrzałem na niego pustym wzrokiem – Minami. Pomóż mi. To nie jest moje – teraz miałem błagający wyraz twarzy. Zdesperowany na klęczkach podszedłem do niego i objąłem jedną jego nogę. - Co mam z tym zrobić?!

     W tym momencie ktoś zapukał do drzwi. Spanikowany pisnąłem.

Ponowne pukanie, tym razem mocniejsze. Ledwo zarejestrowałem, jak brązowowłosy zamiata najprawdopodobniej heroinę i wrzuca ją do toalety.

     Otworzyłem drzwi mojemu przyszłemu profesorowi od biologii, przybierając wpierw pokerową twarz.

- Matthew, prawda? Dostałem nakaz przeszukania waszych rzeczy w celu sprawdzenia bagażu. Proszę mnie przepuścić.

      W tym momencie wyszedł mój współlokator ze spokojną miną.

- Proszę, profesorze. Jednak uprzedzam, że nic pan nie znajdzie.

     Zobaczyłem na jego ustach ledwo pojawiający się ironiczny uśmiech kierowany w moją stronę.

     Nauczyciel już się nie odzywając, robił to, co do niego należało. Zajęło mu to dobre parędziesiąt minut, sprawdzając wszystkie pomieszczenia. Nie omieszkał także nas przeszukać. Wiecie, może i tolerancyjny jestem, ale nie mam zamiaru się cieszyć z obmacywania przez gościa po trzydziestce!

     Gadał do siebie pod nosem, upewniając się, że zajrzał wszędzie i pożegnał się z nami, życząc udanego odpoczynku. Grzecznie skinęliśmy głowami, tracąc psora z pola widzenia.

Usłyszeliśmy cichy trzask drzwi. Minami zamknął nas na klucz.

     To teraz się zacznie, pomyślałem.

Kouta stał oparty o ścianę i najwidoczniej czekał na wyjaśnienia.

Jednak się ich nie doczekał. Zobaczył bowiem akt przeze mnie znienawidzony.

Osunąłem się bowiem po szafce, a po moich policzkach ciekło kilka łez.

- Wrobili mnie. Ja nie mam z tym nic wspólnego.

    Skuliłem się na podłodze nie wiedząc co zrobić. Nigdy nie miałem podobnej sytuacji. Mogłem niby oskarżyć o to współlokatora, jednak nie pomógłby mi w takim wypadku. Także jestem w kropce. Nikogo tutaj nie znam, więc po co mieliby mi podkładać świnię?

Pociągnąłem ostatni raz nosem.

    Dosyć mazania! Trza pokazać innym, że ze mną nie warto zadzierać! Tak właśnie.

Wstałem pełen energii i zaliczyłem prawie glebę. Chociaż chyba bym wolałbym się wywalić a nie wpadać w objęcia Minami'ego. Jak to właśnie zrobiłem.

Ale Dakota miałby pole do popisu z podtekstami, nie ma co...

Szybko się odkleiłem i skrzywiony stwierdziłem, że umieram z głodu.

     Popatrzyłem błagalnie na wyższego chłopaka. Ten wiedząc, że niczego się ode mnie nie dowie westchnął teatralnie i pokazał w stronę drzwi od pokoju. Z zacieszem nie czekałem na to, aż coś powie. Choć wydawał się zamyślony.

Minami

    Kiedy nauczyciel poszedł do następnego pokoju, zamknąłem sprawnie drzwi.

    Czekałem aż Matt coś wydusi z siebie, lecz z góry wiedziałem, że nic to nie da. Próbowałem trzymać ryzy, gdy zobaczyłem pierwsze a zarazem ostatnie łzy młodszego chłopaka opadającego bez sił na podłogę. Z doświadczenia wiedziałem, żeby lepiej dać mu czas tak jak pomoc w takiej sytuacji. 

    Pomogłem mu naumyślnie, wiedząc o tym, że będą próbowali go złamać. Nie sądziłem tylko, że zrobią to przede mną, co mnie zirytowało do tego stopnia, że mam zamiar się zemścić. Usłyszałem jego cichy szept.

Wrobili mnie. Ja nie miałem z tym nic wspólnego.

    Tak myśląc zleciała mi zaledwie chwila, co mnie nieźle zaskoczyło, jednak nie dałem tego po sobie poznać. Jakim cudem podniósł się tak szybko po takiej reakcji? Ten człowiek mnie chyba nie jeden raz tak zaskoczy.

    Czarnowłosy wstał pośpiesznie z ziemi i o mało co się nie wyrżnął, wpadł na mnie, jako że stałem kilka kroków od niego.

    Aż miałem wielką ochotę go puścić. Nie zrobiłem tego z powodu usłyszenia głośnego burczenia w brzuchu niższego chłopaka.

Pokazałem mu wymownie drzwi, z czego chętnie skorzystał.

Uśmiechał się jak głupi, jakby zapominając o zaistniałej sytuacji. I dziwnym trafem ten uśmiech mnie przekonał. Coś się niedługo wydarzy. Obiecuję to, że dzisiejszy dzień zostanie dobrze zapamiętany. Ale żeby nie było, to tylko jeden jedyny raz, dla zemsty.        

    Nie sądziłem, że nie będzie to potrzebne.

Ruszyliśmy schodami skręcając w korytarz prowadzący do jadalni. Stojąc przed nią usłyszałem głęboki wdech Matta. Coś się wydarzy, czuję to.